بررسی اثرات هیدروکسید منیزیوم در درمان بی اختیاری فوریتی ادرار

بی اختیاری فوریتی ادرار شایعترین نوع بی اختیاری ادرار در زنان سالمند است. داروهای آنتی کولینرژیک و داروهای مهارکننده اثرات کلسیم از مهمترین داروهای مورد استفاده در درمان این بیماری می باشند. در این بررسی از هیدروکسید منیزیوم به عنوان یک داروی مداخله کننده در فعالیت کلسیم در جهت کاهش قدرت انقباضی عضله دترسور استفاده شده است. در این مطالعه 60 بیمار مبتلا به بی اختیاری فوریتی ادرار، بطور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و تحت درمان با داروی هیدروکسید منیزیوم (30 نفر) و دارونما (30 نفر) به صورت double blind قرار گرفتند. در این بررسی آینده نگر مورد ـ شاهدی، بیماران گروه هدف با 350 میلی گرم هیدروکسید منیزیوم (2 بار در روز) به مدت 1 ماه درمان شدند و علائم بالینی، نمودار ادراری روزانه و بررسیهای اورودینامیک قبل و بعد از درمان در این بیماران ثبت شد. پس از پایان دوره درمانی 40% از بیماران تحت درمان با دارو و 7/16% از بیماران تحت درمان با دارونما از بهبود علائم رضایت داشتند که اختلاف بین 2 گروه در این مورد از نظر آماری معنــی دار بود(001/0=p). در گـــروه تحـــت درمان با دارو قبل و بعد از درمان، در تعداد دفعات ادرار روزانــه و شبانه و تعداد حملات بی اختیاری کاهش معنی داری مشاهده گردیـــد(001/0=p). اما در گروه تحــــت درمان با دارونما ایـــن تغییـر آماری معنی دار نبود(096/0=p) از نظر یافته های اورودینامیک نیز تغییرات قابل توجهی در dpr (detrusor pressure rise) و fdv (first desire to void volume) در بیماران دارای بهبود علائم کلینیکی هر دو گروه مشاهده شد.(05/0p<) براساس نتایج این مطالعه می توان گفت که هیدروکسید منیزیوم دارای اثرات مفیدی در رفع علائم بالینی بی اختیاری فوریتی ادرار می باشد.